It was after the inagural speech delivered noon of Wednesday that everything in the EDSA horizon drastically change. Actually, I have to confess that this is the first Friday of my life that I enjoyed a trip along the entire Epifanio de los Santos Avenue. I reached SLEX before 5pm knowing that I rode the bus by 4pm in Cubao.
Yes I was in Manila kanina. I am supposed to watch the play Call Time in UST but instead I decided to claim Lorraine after 23 years of waiting for me there. Isipin mo nagpunta pa ako ng Mercury avenue for that hindi ko rin pala siya makukuha dun. Nasa Cubao lang din pala siya.
I am so happy having Lorraine. All I am waiting na lang sa ngayon is teh time na makakapagpicture taking na kami together. Naghahanap na ako ng photo studio. All we need is a photo.
While on my way at nakasakay ako sa bus going to Cubao, may sumakay na isang babae at namimigay siya ng isang parang calling card. Nakasulat dun sa piece of paper na "Hi I'm Lexi and an out of school youth, ulila na po ako at kailangan ko ng bla bla bla..."
As usual nilagay ko lang sa tabi ang card at hindi na ako interesado pa na bumili nung tinitinda niyang macapuno candies at iba pa. So nag start na siyang magalok ng candies thinking na naawa ang mga pasahero sa kanya dahil sa leaflets na pinamigay niya. Ako naman patay malisya kahit inaalok hindi ko na lang pinansin. Nakatingin ako sa labas ng bintana so wala siyang nagawa kundi kunin yung card at magalok sa iba. Sa labas nakatingin ako sa billboard at nakita ko ang isang billboard ni Andi Eigenmann. She came from a family of celebrities. At noon din, pinagcompare ko ang dalawa, si Andi at si Lexi.
Hindi pa patay ang mga magulang ni Andi. Pareho pang nagtatrabaho at kahit hindi siya pumasok sa showbiz kaya siyang buhayin. Samantalang si Lexi wala nang magulang at kailangan na lang magtinda para makasurvive. Si Andi, all she has to do is strike a pose at kikita siya ng libo libo. Magkano lang naman ang kinikita ni Lexi sa pagtitinda at totoo nga nilalangaw lang naman ang tinda niya dahil siguro tatlo sa bawat bus na sinakyan niya lang ang bibili nun no.
I don't know. Ang alam ko hindi ko sila dapat ihambing sa isa't isa pero ganoon pa rin ang buhay.
Mukhang ito ang mas malakinhg isyu na nangangailangan ng sagot more than the traffic issues. Hindi ito maso-solve ng isang speech lang sa Quirino grandstand. Kinakailangan may gawin din ang pamahalaan tungkol dito.
I am so grateful na sa kabila ng sobra sobra at overwhelming na saya ko sa pagkakaroon ng isang Lorraine ay nagawa ko pang maka pagreflect about these things. If only I can do something for Lexi at sa mga kagaya niya.
Now the challenge is upon me. Now that I have Lorraine kailangan matutunan ko ang wastong paggamit sa kanya, mafamiliarize ko dapat kung paano siya babalansehin at kung papano iikot ang ulo ng audiences with our exhibitions para kumita ako ng malaki at soon I can exact some if not all the needs of teh impoverished. It is a call of being human.
More than that....... it is a call of being a Filipino!
No comments:
Post a Comment