I had one of the longest day.
Ang dami pa ng mga dapat matutunan ng tao in his lifetime. I think that makes it more exciting to live.
At 3am gising na ako para magagahan.I have to go earlier para makaabot sa Mass sa San Pablo. I did. I rode the bus exactly 6:28 am. Sa aga ng alis ko at dahil na rin sa kawalan ng traffic dulot ng Holiday sa Quezon City, ang aga ko ring nakarating sa Manila.
8:36am nasa Mandaluyong na ako. I have to be in Paragon Plaza ng mas maaga because I am not sure kung diretso interview na. Ang ganda ng pakiramdam to be in the 9th floor of Paragon Plaza once again. Seeing it, I feel like I am really a part of it. Parang office ko nga iyon. It's been two years since I was there. Paano na kaya yung application ko sa Center for Pop? Hindi ko alam kung tuloy pa rin ako dun. Ang mahalaga lang sa akin ngayon makaipon para sa Berklee. Kung magaling lang ako sa French eh disin sana'y sa Conservatoire National Superieur de Musique de Paris na ako papasok. Pero sa tingin ko mas mahal dun at mas mahihirapan ako.
By 10am kanina nag internet ako sa malapit sa FEU siyempre at after that dun na rin ako kumain sa McDo along Espana going to Lerma. Ang saya. Pero as usual hindi ko pa rin natiyempuhan si Faye. Sayang. Hindi pa nagyayari na makita ko siya sa Manila wearing her FEU uniform. Sana kahit saglit manyari naman yun. Hirap na hirap na ako paghihintay at pagod na pagod na. Siguro dahil kay Ronel kaya nararamdaman ko ang pagod. Siguro dahil sa nangyari noong June. Hindi ko alam.
It is my first time to see Plaza Miranda na malapitan. Ano ang ginagawa ko dun? Hindi ko alam. Bakit sa likod ng Quiapo ay ganun. Napakaingay pala. Kanya kanya silang speakers na pinatutugtog. Sa banda ng Sta. Cruz Manila ang maiingay na videoke na itinitinda. Hindi sila masisisi kasi yun ang tinda nila. Ang mga nagpe-play ng video kasi tinda nila ang pirated DVDs. Ang lakas! Sari saring music at kung ano ano pang ingay ula sa mga nagtitinda sa Quiapo. Then sa Carriedo Center. Ang Sta Cruz Food Express na kulay pula. Ang mga pampadulas ng kapit, pampalaglag at anting anting. Lahat malapitan sa mata ko ngayon. Papahuli din ba ang nagaayos ng cellphones, nagtitinda ng mga second hand na gadget at halos lahat na yata ng klase ng komersiyo at kalakal... lahat dumadagdag sa ingay ng Quiapo. Ang mga sasakyan pa.
I am back to Laguna. Now it is silence all around. Habang dumidilim ang gabi lalong tumatahimik. Hindi ko maiwasang tanungin ang sarili. Hanggang ngayon kaya tuloy pa rin ang ingay sa Sta Cruz Manila? Yung mga nakita kong tulog sa kalsada ng Roxas going to Traders Hotel, dun pa rin sila?
A musician is here to assault noise pollution. How can we be able to raise the Filipinos and prepare them for being cultured kung ganito kaingay ang paligid. Sabi nga sa news kanina, naaamoy na ni Pres. Noynoy ang baho ng Pasig river pero dahil malayo siya, naririnig kaya niya ang ingay ng Manila? May iba pang pollution. The Philippines is already in the state of musical impurity. Now I know kung bakt ganoon ka class ang music ng France. Because it is not tainted with wasteful noise. All they have is cleanliness of aural milieu.
There is a need of Filipino musical redemption. Malabo ang concept na ito pero I wish I can still expound on it next time. As of now, it is not my dream to go back to a noisy place where there is music unrest.
A world free from noise pollution. Can that be possible?
No comments:
Post a Comment