One may never know how much this day means to me. This is one of the dates in a year which I anticipates. There is no reason why. Basta pakiramdam ko lagi special ito.
Nung May 27 2002, halos lahat ng nangyari natatandaan ko hanggang ngayon. Gumising ako ng maaga kasi kailangan ko mag enrol sa Saint Mary's. Incoming third year ako nun. Binyagan naman ng anak ni Kuya Jojo sa LIliw kaya nauna maligo sila Dad, then umalis sila naiwan ako. Pagkapaligo ko, proceed ako sa SMA para sa enrollemnt at kailangan ko nga pala bumili ng libro sa library. Alam ko isang set ang binili ko including books in Mathematics, Sandigan 3, Noli Me Tangere at iba pa. Then kami ni Je, nagpunta kami sa kanila para makiramay ako kasi patay ang lola niya. umuwi ako for lunch sa bahay. Nakinig ako ng top 12 countdown sa WLSFM number 1 ang How YOu Remind Me ng Nickelback. Natulog ako tapos pagkagising ko dumating si je nanuod kami ng liga sa Municipal Gym. Ang saya ng araw na yun.
Tuwing 27 lagi nang masaya. Lalo na nung 2006 na nakilala na namin si Edison. Lagi na kami umaatend ng piyestahan dun except today kasi nga wala na siya sa Pilipinas. 2008, nagaudition naman si Gizelle sa akin and that was one very memorable day of my life having her as the first member of Afraelay. ang saya ng May 27. Hope laging ganito.
Although alam ko hindi ito ang pinakamasaya, I am still happy kahit wala ako sa piyestahan. Last year nakasama ko si Raprap at si Isaac sa handaan kila Edison pati na rin si Jophet nung gabi. That was incredible. Histories were written enough to fill the blanks of today's melancholy. Ganun dapat. So habang may paraan para i-enjoy ang isang moment, lubusin mo na. The date may come again but the same happiness comes only once. Memories make yesterday sweeter but hope makes tomorrow exciting.
No comments:
Post a Comment